Hayat bazen seni en sevdiğin yerinden vurur. En yakın bildiğin eller bir hançer gibi sırtına saplanır, sevdiğin yüzlerde bir anda maskeler belirir. Ve sen her seferinde, “Bu sefer tamam, artık kimseye güvenmem,” dersin. Ama içindeki o saf, temiz kalpli insan seni dinlemez. Yine de güvenirsin. Çünkü sen kötü olmayı bilmeyenlerdensin. Sen insan olmayı, insan kalmayı seçenlerdensin.

Seni kullandılar, aldattılar, iyi niyetini kendi karanlıklarına yem ettiler. Her defasında içindeki o güzel insanı öldürdüler. Ama bilmedikleri bir şey vardı: Senin içindeki o insanın ölümü, bir son değil, bir yeniden doğuştu. Her seferinde küllerinden doğan bir anka gibi, daha güçlü, daha bilge ve daha dirençli olarak geri geldin.

Artık ölmüyorsun. Çünkü öğrendin. Her yaşanan acının seni yeniden şekillendirdiğini, her ihanetin seni biraz daha güçlendirdiğini fark ettin. Seni yıktıklarını sandıkları her an, aslında sana yeni bir zafer inşa ettiklerini gördün.

Artık duvarların daha sağlam. Kalbin hâlâ yumuşak ama aklın artık daha keskin. İnsanlara sınırlarını çizmeyi, iyi niyetinin değerini anlamayanlara kapılarını kapatmayı öğrendin. Sana zarar verenlere inat daha da parlamayı, seni tüketmeye çalışanlara inat daha da çoğalmayı öğrendin.

Ve en önemlisi, artık kendini sevmeyi öğrendin. Artık kendin için yaşamayı, kendin için güçlü olmayı öğrendin. Çünkü hayatın özünü kavradın: Kimse seni senin kadar koruyamaz, kimse sana senin kadar iyi gelmez.

Artık ölmüyorsun. Çünkü sen, kendi küllerinden doğmayı öğrenmiş bir kahramansın.

Nijat Ayvaz